Git diyemiyorum
Sana sevdamı sunuyorum
Seviyorum ama haykıramıyorum
Yalnızca ağıtlarımdan bir demet verebiliyorum

Oysa yalnızlığı yaşamakmış kaderimiz
Günün birinde biter sanırdım sevgimiz
Meğer tüm hayatımızmış gözümüzü kör eden aşkımız
Şimdi bağbozumu hayatı yaşamaya mecbur bırakılmışız

Güneş doğup batacak, mevsimler dönüp dolaşacak
Yaşanmayan aşkımızın ne güneşi, ne mevsimi olacak
Bir tek sağanak yağmur gözyaşlarımıza yoldaşlık edecek
Sığıntısı olduğumuz bu şehir artık bizi güldürmeyecek

Zamana yenildik, aşka yenildik
Çok geç kaldık ateşten çıkmaya
Kor olup kavrulduk, kül olup savruluyoruz
Ayaza dayandık da rüzgâra kapıldık

Şimdi anlıyorum göçmen kuşları neden göç edermiş
Her mevsimde bir aşk yaşanırmış
Unutmak için de yollara düşülürmüş
Oysa ben takılıp kaldım, anılardan kaçamıyorum

Duysun Mecnun, anlasın Kerem
Hiç yaşanılmamış en büyük aşk
Masallarda, hikâyelerde değil
Ünal’ın sol göğsünde, yüreğinde
Denizli sokaklarında yaşanmış

Ünal TÜRKOĞLU