ŞAİRİM SANIRKafasının içi doluymuş saman Üç beş hece bildi, şairim sanır! Adam olur belki bilmem ne zaman? Salyasını saldı, şairim sanır! Aslanı görünce pusuya yattı Çakala sırları bedava sattı Biliyorum diye havayı attı Meydanı boş buldu, şairim sanır! Kırk bir yıldır şiir yazıyormuş bey Söz edene kuyu kazıyormuş bay Sıkışınca suyu sızıyormuş vay Beyini boş çöldü, şairim sanır! Miden gibi beynin çok geniş olsun Gönül dostu dersin hazımsız kulsun Gerçek ozan seni sazında çalsın Manasız söz saldı, şairim sanır! Boyundan, postundan, bizlerden utan Şahsiyetin varsa ol yere batan Utanır olmuştur besleyen atan Ceylan çakal oldu, şairim sanır! Ceylanı güzel bir hayvan sanırdım Şekline bakınca insan tanırdım Üzüldüğü günde içten yanardım Düştü, dibi buldu, şairim sanır! Ceylansan haddini öğren birinden Dost kalbi kırarsın her an derinden Fazla şişirmişler korkup şerrinden Dursunî’siz kaldı, şairim sanır! DURSUN YEŞİL |
Oysa, şiir yüreğin aynasıdır.. Demek ki bu tanım da yanlış. Buradan açıkça görülüyor ki,
şiir yüreğin aynası değil. Kişi hata yapabilir, beşerdir şaşar.. ama, "yunus gönüllü" olmak "karıncanın gölgesi" olmak bu kadar basit seğil, sözde değil özde yiğit olmak gerek.
O da öyle kolay da değildir hani.
Şair yalan söyler diyenlere selam olsun...