Gıcırdayan bir vapur sabahında,
Huzursuz ve mutsuz bir şair,
Beyninde binlerce karışmış ses,
Kalem oynuyor fakat
Bir şey çıkmıyor
O yazamıyor,
O yazamadıkça
Ben de geri kalmıyorum,
Yazamıyorum
O eskiden hiç durmayacak gibi akan,
ilhamların çeşmesine
Tıpa takılmış sanki

Cephede kumandanlarını kaybetmiş askerler gibi;
kelimelerim
Ben esir düştüm kendi toprağımda
Kendi toprağım yaban oldu bana,
Onlar ise dağılıyorlar misket misali
Demem o ki, kumandan nice zaman daha hapis
Bir apartman boşluğuna atılmış bir bedende
hem de
Hem de koskoca bir hayat

Apartman o kadar gürültülü ki
Bir curcunadır gidiyor,
Sanırım bu yüzden
Ben, yazamadığımı yazıyorum
Sallanan evimde
Komşulara gelince de
Kendi seslerinden başka bir şey duymamışlar,
Ta ki zaman bugünü buluncaya kadar…

Bugün ne mi var peki?
Kocaman isyankâr bir çığlık!
Öyle şiddetli ki,
Sırf apartman değil,
tüm mahalle ayağa kalkacak merakla
Pazaryerleri karışıp, düzen sağlanacak
Günün sonunda

Zira bugün kaçış günü
Bugün özgürlüğün; özgürlüğümün günü
En güzel üniformam derim,
En iyi silahım da sesim,
Tek başına ama güçlü
Zaten bu yalnızlıktandır ki
“Ben şairim!” diyemem artık
Kirlenen, acı çeken,
Kan akıtıp; kanı durmadan dökülen
Normal bir askerim sadece,
Yani, şair değil,
Şiirin ta kendisiyim