Noksanlık var susuz kalan akılımda
düşüncelerimin paslanmış kovası
bir yudum sevgi çekmiyor kör kuyulardan
kurudu dudaklarım serseri bir buluta
yağmıyor sevda yağmurları nedense başıma
sevip sevilmek nedir deyin bana!

ben mi?
gönül parkında yeşeren bir ağaçtım
farkında olmadan
rüzgara gazellerimi bedel vermiştim
bahara umudum varken
sevdanın soğuk ayazı ömrümü sıyırdı geçti
 
 
şimdi kışı telaşında yürek
yalnız geceme kırmızı karlar yağıyor
kırkından sonra bir tutam sıcaklığıma
kimler şükür diyep de ısınacak

dalgaların dokunmaya korktuğu
yaşamın kıyısında
ayaklarım yol arar
öylece kumlara yapışır çaresizliğimin yorgun adımlarla
gelişim var bu dünyaya
gidişim kaç nefes bilmiyorum
bilimiyorum
bilmek de istemiyorum
yaralı bir yüreğim var o da benimle zaten

of!
aşkıma en iyi ilaç zamansa
zamanın koşup terlemesi lazım
ve de
sevginin en güzel yerinde
gönül terazisinde eşit payımı istiyorum
aşk mezarına diri diri isimsiz gömülmeden
yaşamadıklarımın muhasebesini
yaptım bu gece kısaca