ANNE BEN ÖLÜYORUM
Anne ben ölüyorum
okşuyorum son deminde ümidin saçlarını dokunamadığım hayalerimin peşinde sırra kadem basarak gidiyorum sessizce bahar vurgunu bir fidandım en kötürüm sabahlarda yalpaladım kimsesiz bir dal uzattım sevdiğim kente ne elimden tutan oldu ne de gözyaşlarıma şahit veda türküleri mırıldanırdım en kuytu köşelerinde şehrin saf bakışlarımı bırakıyorum sadece simsiyah gecelerimin en payidar sessizliğinde ilk doğduğum gün ki gibi son sözüm de aynı anne anne ben ölüyorum |
K.M.