Kendime uzak olmak
Ve de sana olabildiğince yakın
İçimdeki ıssızlıklardan umarsızca yürüyüp
Pencerenin önünde durmak
Işığı beklemek, umudu beklemek
Ölümü özlemek gibi özlemek
Hiç tanımadığın birinin
Hecelerini, sözcüklerini, cümlelerini
Yakın dur yüreğime
Artık beklemeye mecalim yok
Yaşamak mı bu?

Ellerim esir, gözlerim esir, sözlerim esir
Acının o sırtlan gülümseyişine
İtiraf etmeli artık
Kendimden bile gizlemeye çalıştıklarımı
Yakın dur sesime
Artık konuşmaya mecalim yok
Yaşamak mı bu??

Ağır bir yükün altında ezilir gibi
Bazen soluksuz kalmak..
Sustuğun kadar içine dönmüşsün yüzünü
Sonra yüzün sana küs,
Ruhun sana düşman
Bazen kendi kendine konuşur gibi
Kendi kendini kanatır gibi
Herhangi bir acının karşısına geçip
Her acı için bir umut yakmak
Her anı için bir imge bulmak
Dalgınlıkla boş kağıda imza atar gibi
Hoyratça harcamak ömrünün gizini
Seni sen yapan değerler kümesini
Herhangi biriyle çarpışır çarpışmaz
Boşluğa savurmak..
Yaşamak mı bu?

Sevgiyi özlemek
Ve sevginin tek koşulunun koşulsuzluk olduğunu anladığın anda
Aslında hiç sevmediğini
Ya da sevilmediğini fark etmek
İçinde bir başka senin
Ağlamandan hoşlandığını bildiğin için
Ağlamayı bile kendine yasak etmek
Kaçmak...
Durmadan kaçmak...
Neden ve kimden olduğunu bilmeden
Nereye ve kime sığınacağını bilmeden
Kendinden ölesiye korkarak
Ve attığın her adımda
Artık asla geri dönemeyeceğinin
Düş kırıklığını yaşayarak koşmak
Yakın dur sözlerime
Artık kaçmaya mecalim yok
Yaşamak mı bu???

Beklemek bir dokunuşu
Yüreğinin aralık duran kapısından içeri süzülen ve
İçini sımsıcak kaplayan bir bakışı özlemek
Sessiz çığlıklarını başkalarına duyurmaya çalıştıkça
Nasıl da dibe vurduğunu
Nasıl da alçaldığını hissedip
Kendine kızmak
Yine de umutla beklemek bir bilinmeyeni
Bir bilinmeyene inanmak
Kendine inanır gibi
Yakın dur gözlerime
Artık anlatmaya mecalim yok
Yaşamak mı bu?

EVET, YAŞAMAK....

Ayşegül Metin