Soğuk bir kış gecesinde sokak lambasının ışığı parlarken,
bomboş sokakta çıt yok,
soğuk besbelli hayvanları bile sindirmiş bir kuytuya.
İnsanlar kapatmışlar perdeleri
pencerelerden sızan loş ışıklar bile üşüyor belli.
O evlerde neler yaşanıyor kimbilir,
bildiğim tek şey herkes acısını kendi içinde yaşıyor,
ne kadar haykırsa da dışarıya,,,
bir süre sonra alışılıyor kimsenin dikkatini çekmez oluyor,
karışıyor ,sıradanlaşıyor.
Hayat acımasız insanlarda ha keza
vesselam hayat bişekilde yolunu bulup devam ediyor.
Aslında ömür düvünecek kadar uzun değil malesef.
İnsan kalbinin sokaklarında yalnız kalmasın;
boş sokaklar gün ışığıyla dolacak,
koşturan insanlarla
soğukta olsa yaş yağmurda olsa.
Ağlayan, gülen ömür baki değil,
yürekler üşümesin mühim olanda bu zaten.
*GÜL*