KERBELAŞiirin hikayesini görmek için tıklayın Peygamber efendimizin gözünün nuru, sevgili torunu Hz. Hüseyinin aile efradı ve yakınlarının, yani peygamberimizin Ehlibeytinin zalimce katledildiği Kerbela olayını işlerken, olayı anlatmaktan ziyade olayın atmosferini hissettiğim şekilde yansıtmaya çalıştım bu çalışmada...
On Muharrem doğarken Kerbela çöllerinde, Melânet rüzgârıydı ogün sahrayı saran, Mazlumun kanı aktı zalimin ellerinde Adalet, ahlak, erdem çöle düştü kan revan... Zalimin Kerbela’ya sığmayan ihtirası Sanki Hakk Habib’ine bir meydan okuyuştu, Zamana kazınırken bir cinnetin karası Peygamberin gülleri nur oldu çöle düştü... Kendinden gafil zalim, harami edasında Ehl-ibeyt’i günlerce aç susuz inletmişti, Hakk’ın mülkü üstüne saltanat sevdasında Peygamber evladına nice zulüm etmişti... Vakit geldi, Allah’ın yetmişiki aslanı Zalimin karşısında saf tuttular ölüme, Bir bir yola dizildi şehitlerin kervanı Cennet ehli oldular baş eğmeyip zalime... Semadan seyrederken saf saf olmuş melekler Gözlerinde billurdan damlalar çağlıyordu, Bu zulmün karasına dayanmazdı yürekler Canlar düşerken çöle, kâinat ağlıyordu... Dünyalık vaadleri Hakk’tan üstün tuttun ya Sen, ey Ömer bin Saad, Yezid’in kumandanı! Şahit olun diyerek o ilk oku attın ya Utandırdın Nebi’nin cennet dostu babanı... Şimir, ey alçak şimir, Melanetin köpeği! Tanıdın mı kan revan yatan aziz naaşı, Sahibinden de Yezit, ey Yezit’in köpeği! Hangi paye düşünde kestin o nurlu başı... Şehitler serinlerken Nebi’nin otağında Gül kokulu canlardan geriye ‘ah’lar kaldı, Feleğin çarkı döndü şu dünya batağında Mazlum kanıyla yine zulüm pâyidar oldu... Zulmün en karasına şahit olan Kerbela Bugün halâ her sabah mâtemle uyanıyor, Tarihin sinesinde utanç kalan ‘Kerbela’ Asırlardır ‘Hakk’ diyen vijdanlarda kanıyor... Cemal Varol |
s.yuruk tarafından 10/12/2016 9:52:28 AM zamanında düzenlenmiştir.