Siyah bir kaderdi alınlara yazılan
Silmek kolaydı;
Bir hokka mürekkep
Bir beyaz kağıt gereken,
Artık insan bilmeli tüm kelimeleri
Yerli yerince kullanmalı
Neden gelmişti bu iş.
Eğer her şey kendiliğinden gelişse
Cennetten inmek niye.

Söylüyorum,
Kaç defa düşündüm,
Yaşadım kaç defa;
Akıl, inançla bir olup
Yürekte atmadıkça
Çok düşer, çok ağlarsın
Belki birkaç defa kalkar
Ama bir gün gelir
Tüm yanlışların altında kalır
Kalkamaz, ezilir
Bir çıkış bulamazsın.

Ağıt yakmak kolay
Cahillik ağ örmüş
Korkaklık kapı dibinde nöbette
Yalan dersen, doğruyu alaşağı etmiş
Bekliyor tepesinde, doğruldukça
Vuruyor birbir ensesine.

Öyleki artık beyinimiz
Sanki o canlı, her bir neron
Bir hızla hareketli değil
Kemiklemiş düşünce.
Düşünmek, problem çözmek değil
Asıl istenen;
Çıkmazında durmak
Esen en küçük esintide yıkılmak.
Kara bir madendir çıkmazımız
Bin kere düşer
Gene aynı yanlışta direniriz.
Biz yerleşmeyen
Göç veren,
Cehalet göçüğünde kalan
K/ömür çıkmazına
İnmiş zavallı işçileriz.

(Aralık 2009)