SUSTUM...
SUSTUM
Bir karabulut çöktü yüreğime Bilmezler, duymazlar... Karardı tüm hayalleim Kalmadı neşem, kalmadı umudum Kalmadı yarınlara ait düşlerim. Geceyle gündüz içiçe geçti de Ayırt edemez oldum birbirinden. Karanlık bakar olmuş gözlerim Gün ışığında bile siyahlarda... Sustum... Dilimde kalmadı hiç bir hece Mühürler vurdum yüreğime Düşünceleri azad ettim gökyüzüne Artık hiç biri bende değil diye... Bende olmayanlarla yaşamak ağırdır bilirim. Acısı derin,kederi ölüm gibi sonsuz Hani derim geceleri uyusam bir daha uyanmasam Unutmak yaşamamak için bu acıları... Herşey gibi buda olmaz, olamaz uyanırım yine Yaslı yüreğime,yorgun gözlerime,dayanamadığım hayata... MÜNEVVER ERDOĞMUŞ |