GÜNEŞ
hücrem karanlık ses soluk yok puslu
on senedir bu ranzadayım demirleri paslı alaca renkli yastığım hiç yıkanmamış kirli güneş nerde,güneşi özledim,güneşe ağlıyorum aklımda kalmış sulamışlar mı acaba avuludaki çiceği çoktandır bir canlıyı görmedim ne bir kuş nede bir böçeği duvarlara çiziyorum yorgun,masum aydınlık bir geleceği güneş nerde güneşi özledim güneşe ağlıyorum zehir zemberek gecenin ardından tekrar başlar gece ölüm nabız yokluyor nabzım düştü kaç kere göz yaşlarım yere düştü yağmur gibi tane tane güneş nerde güneşi özledim güneşe ağlıyorum bana sorsan beni ben duvarlardayım yarım yarım yürümekte zorlanıyorum nasır tuttu ellerim,ayaklarım titreyen bir ayaz var yüreğimde sabaha nasıl uyanırım güneş nerde güneşi özledim güneşe ağlıyorum on sene ikiyüz atmışbeş gün oldu gözlerimde halkalar ne bir ana sesi nede bir baba yanlızca küfürbaz gardiyanlar bilirim boğulacak akıtığı kanlarda zalim olanlar güneş nerde güneşi özledim güneşe ağlıyorum ben yarına yetişemezsem kardaş sanadır sözüm bıraktığım yerden sen götür asılmasın yüzüm beni vuran vurdu geride yanlız ve sesiz ölüm güneş nerde güneşi özledim güneşe ağlıyorum MURAT GÖN |