İSTANBUL’DA BİR EVDE

Ne güneş vurur gündüzleri.
Ne ay doğar gecede.
Bu yoksulluk dolu evde
Üç can yaşarız.

Çıplak salon bomboş oda
Dolaşır bir aşağı bir yukarı içerde;
Açlık, işsizlik,
Mutluluk beraberinde
Aydınlık gelecek dolaşır bizimle.
Terketmeyen bıçaksırtı düşünce.

Nem kemirir gövdemizi
Kapıyı pencere demirini
Kemiremez düşünceyi.

Penceremizde perde yok.
Rüzgâr girer, yağmur girer
Karanlık süzülüp girer.
İçeri yılgınlık girmez
Kokuşmuşluk pusuda beklese de ...

Bir tutam yeşil gözükmez,
İrem bahçesi içimiz.
Bir yudum mavi gözükmez,
Büyük Okyanus gönlümüz.

Yiğitlik türküleri çığırırken biz
Kapıyı vurdu bir tanıdık.
Kapı aralandı, daldı içeri
Gelen ayrılıktı ayrılık.
Üç can indi bire
İstemesem de düşündüm bir an
Girdi mi içeri pusuda bekleyen?


Ağustos 1983
Beşiktaş