Sen öğretmensin, öğretensin...
Nerede olsa tanırım seni,
Yeri gelir, en ücra dağ köylerinde açan,
Kır çiçeklerisin mis kokan...
Karlı kayın ormanında ulu çınarsın kimi zaman.
Yalnızsın, bir başına zorluklara göğüs gerensin.
Kimi zaman Kızılırmak, Çoruh’sun toprağı sulayan,
Kimi zaman Asi, hayata inat ters akan...
Mimar Sinan’sın yarınları inşa eden.
Macellan’sın dünyayı çepeçevre dolaşan,
Edison’sun kimi zaman karanlığa ışık tutan,
Kara bulutları dağıtan rüzgarsın hiç durmadan,
Sadece fısıltıdır sesin kimi zaman,
Ama sözcikler öylesine gür çıkar ağzından,
Kulakları sağır eden bir uğultuya dönüşür, akla ziyan.
Bir hedefsin bazen de kurşunlara kucak açan,
Al bayrak altında sere erpe uzanan...
Bir mumsun ışıttıkça eriyen, karanlığa ödün vermeyen,
Ve son damlasına kadar etrafını aydınlatan erirken.
İpek böceğisin, ilmik ilmik yarınlar ören,
Değerine değer katarsın kozasındaki tırtıla,
Rengarenk kelebeğe dönüşür kanat çırpar ufuklara...
Küçücük dünyalara giren, çıkmayansın kolayca,
Güven, inanç,umut verensin,
Başını dik tutmayı öğretensin küçük fidanlara,
Sen, her şeye rağmen öğretmensin, ÖĞRETENSİN.
Ayak direyensin tüm zorluklara ve hayata....

Değerli öğretmenim,
Öğretmenliğin ulvî yapısına sizdeki koza örüş bir başka, elbette bize benzemiyor..
Eğitimcinin ruh âlemini tanıtmada muhayyel hiç bir hâlinizin olmaması, içinde bulunduğunuz güzelliklerin hazzından ve farkından olsa gerek, mükemmel bir ifade üslûbunuz var..
Ki bizim gibi belki de dışarıdan masal okuma sıfatınızın olmaması buna bağlı..
Bizler sizin kadar o ilmî hayatı ne tanıyoruz, ne de değerini ölçüp biçebiliyoruz.
Yaşadığınız hayatın en değerli safhalarıyla bizlere katılırken gününüzü süslemekten ziyade aydınlatma şevki içindeydiniz..
Sizi bu itibarla saygıyla selamlıyor ve ellerinizden bir çocuk şeklimle öpüyor, öpüyorum..