ÇOCUK
sevgiyi kaybetmiştim
henüz bir ceninken anamın rahminde ayazın vurduğu kış gecesi buluştum dünya dedikleri cehennemimle caminin soğuk taş zemininde yırtık, kirli bir battaniye içinde nasırlı eller değdi henüz körpecik olan tenime atıldım unutuldum yuva dedikleri dört duvarın rutubet kokan köşesinde acıktım ağladım kendimden başka yoktu sesimi duyanım büyüdüm bedenimi saran kullanılmışlıklar içinde sokaklarla tanıştım diğer çocuklar "Baba" diyorlardı birine sordum ”Kimdir o?” Diye boş boş baktılar yüzüme kaçılmasız acımasızlıklar takıldı peşime sağım solum kuşatılmış nice çirkinlerle her köşesinde sarıldım benim kalabilmiş tek şeyim yüreğime tekrar dönerim ümidiyle güvende olduğum o yere tanıyamadığım anamın rahmine Eser Aslanlı izmir |
İçimiz bir kez daha yaktınız sevgili şairim bu dizeleriniz ile. Sevgiler yüreğinize