ÖLÜMLE DOST OLARAK...
Hüznün acının son bulduğu
Anıların hükmünü yitirdiği bir hikayede; Her şeye yenilmişken bir kerede kendime yenilmek istiyorum Kolay olmayacağını bile bile… Bitip giden bir ömrün sonbaharında Yaprak misali savrula savrula… Hüzne ve acıya dair ne varsa biriktirdiğim karanfil kokulu yüreğimde Şımarık bir çocuğun sevincini yaşamak istiyorum Oyuncağı bile olmayan Anne özlemiyle yanıp tutuşan yüreğime tuz basa basa… Teslim etmek istiyorum ruhumu, Firari melankolik bakışlarımla, Bir zaman sonra sevgi yağdıracağım hikayemi hüzün rengine boyayarak… Altın sarısı mavilikleri, Gecenin ipek çarşafına dolanmış güneşi bırakarak Darağacına hüküm giymiş ömrüme inat Kendime yenilmek istiyorum Yaşama tutunamadan Ölümle dost olarak... |
Gecenin ipek çarşafına dolanmış güneşi bırakarak
Darağacına hüküm giymiş ömrüme inat
Kendime yenilmek istiyorum
Yaşama tutunamadan Ölümle dost olarak...
Güzel duygulu bir şiirdi. Tebrik ederim.
Saygı ve selamlarımla.