Rehin yıllar....
Kimbilir,kaç evsiz sokakta şimdi,
umutları,hatıraları,sisli anılarıyla. Belkide,erken gelmiş sonbaharlarıyla. Duvar dibinde,bir yaşam herkes kendi neşesinde. Ordular saldırıya geçer mazide, yıldırımlar çarpışır şişesinde. Sevdası neydi,kimdi yandığı, yanarken ışığı saraylarının, ölürüm uğruna diyenleri, dostu sandığı...... Mutlu yüzler giderken evlerine, yenilir her akşam,o sokakta umut devlerine.... Yitik ülkeside kalmamış artık düşleyecek. Anka kuşları dahi küskün, kimden kanat isteyecek...... Başa güreşirken sevdaları, kızıl bulutlarda. Yosun gözlü bir esmer geçti, yanından usulca... Rehin vererek geri kalan yıllarını, görmek istedi o gün; en güzel rüyalarını...... Kasım. |
/ kim kime, dum duma/ diye bir ata-sözü vardiya hani o geldi aklima,
kimse kimsenin umrumda degil duygusuzluk sarmis yürekleri, ancak acimakla yetinirler göz ucu ile bakarak insanlara, asil acinmasi gerekenler onlardir aslinda.
Duyarliligina, yüregine saygilarimla..