Şiiri hakkı huzura kavuşan kayınvalidem için eşimin diliyle yazdım. Rahmetli kayınvalidem üç evladını ardı ardına ebedi hayatına yolcu etmiş ve en büyük acıları tatmış ve bir insanın verebileceği en ağır sınavları vermiş, ancak bu kadar acıyı bedeni kaldıramayarak hayata yenik düşmüştür. Acılarını dünyada bırakarak huzura kavuşan kayınvalidem, eşimin acılarına bir acı daha eklemiştir. Eşimin ardısıra üç kardeşini ve peşinden annesini yitirmiş olması ve büyük bir boşluğa düşmesi nedeniyle kalame aldığım bir şiirdir.

Yüzünde, acıların eksilmez izi,
İçinde, tükenmek bilmez sızı var.
Yüreğini kavuran kor ateşlerin,
Hiçbir an sönmeyen közü var anne.

Hasreti dinmeyen göz uçlarında
Adına annelik denen yazı var.
Süpürge ettiğin ak saçlarında
Yılların çıkmayan tozu var anne.

Kim bilir, içinde ne üzüntüler,
Kimlerin yaralayan, kıran sözü var.
Sevgine karşılık ararsan eğer,
Verdiğin her şeyin azı var anne.

Bu yaşa getirmiş olsan da bizi
Gözünde şefkatin parıltısı var
Kaldırmaz yüreğin hasretimizi
Sen hala kendini üzüver anne.

Paramparça olan yürek yaranın
Üstüne, bir acı daha kazıver.
Evlat acısıyla dolup sol yanın,
Gözüne yaşları diziver anne.

Bana ver, içerini yakan ateşi,
İçinde sönmeden duran közü ver.
Bana ver, gördüğün en korkunç düşü
En acı duyduğun sözü ver anne.

Kırılsın kollarım, lal olsun dilim
Sen de git, yüreğimi eziver anne.
Kavrulsun yüreğim, savrulsun külüm
Kördüğüm olmuşum, çözüver anne.