Bavulunu akşamdan topladı
Hazırdı
Yarın yolculuk vardı
Yarın ayrılık vardı
Hayır, ağlamayacaktı
Kararlıydı
Kesinlikle
Ağlamayacaktı
Camdan dışarı baktı
Bir gecede tüm şehrin duvarlarındaki renkler
Eskir miydi, solar mıydı?
Solmuştu işte tüm renkler
Griye dönmüştü birer birer
Tüm caddeler, evler
Ne çabuk ayrılık zamanı gelmişti
Ve zaman ne kadar da acımasızdı
Öksürdü, boğazındaki düğüm çözülsün diye
Ağlamayacaktı çünkü kararlıydı
Kararlıydı
Sesi titremeden hoşça kalın, demeye
Ve ayrılık yolcusu başardı da ağlamamayı
Başardı ağlamadan vedalaşmayı
Gurbetin ilk akşamı
Bavulunu açıp yerleştirirken eşyalarını
Dokunmaya kıyamıyordu sanki elleri
Bavulun içinde boynu bükük duruyordu
Annesinin katlayıp, yerleştirdiği gömlekleri
Sonra o kurutulmuş güle takıldı gözleri
Yüreğinde çaktı ayrılığın, yalnızlığın şimşekleri
Sımsıcak
Sel sağanak boşandı o anda gözlerinden
Hasret taneleri
Ağlıyordu şimdi ayrılık yolcusu
Elinde tuttuğu güle bakarak
Ağlıyordu şimdi hıçkırarak
Çünkü anılar
Çünkü anılar insanı ağlatırlar…

Gürsel İLERİ