Adını söyleyemediğim insan;
Bu gün çok efkarlandım ben
Kimseye diyemediğim sayısız acılar taşıyorum yüreğimde
Tüm şehir üstüme geliyor

Ellerim yazamıyor artık iki satırlık mısrayı
Ölüm anını bekleyen zavallılardan bir farkım yok artık
Adını söyleyemediğim insan.
Artık yağmur mu yağmış, güneş mi doğmuş tadamıyorum lezzetini
Her seferinde bana acı geliyor,, kusacak gibi oluyorum


Bu gün ben de başka bir hal var
Oturup ağlamak istiyorum
Gözlerimi kapatıp hiç uyanmamacasına uyumak istiyorum
Adını söyleyemediğim insan...


Çocukken meğer ne masummuşuz bilemedim
Ne güzelmiş hayat o zamanlar
Ya ilk aşıklar ne tatlı ne acı verirmiş insana
Ya hasret bu kadar mı acı verir insana....


Çok özlüyorum eskiyi çok, annemi, çocukluğumu,
Eskisi gibi ip atlamayı ne çok özlemişim
Yağmurlar altında koşmayı ve ıslanıpta üşütmeyi
Üşüttükten sonra, annemin üstümde titreyişi, ne güzeldi o anılar.

Şimdi nerelerdesin adını söyleyemediğim insan nerelerde.
Neden yalnızım neden yoksun sen,
Neden o kadar üşüyorum bu yaz da,
Neden diyemiyorum sevdiklerime seni özledim demeyi...?

ASİYE AKKOÇ 31 EKİM 2009