Geceden sabaha tüm şehir çıplak ayaklarımla dolaştım yine
Önde ben, arkamda ise yalnızlık..
Yoruldu bedenim karanlığın dört mevsiminde
Bir an tökezleyip düşmüşüm Azrail’in önüne
Bedenim kan revan içindeyken
Her bir hücreme ölüm korkusu işlemişken
Son nefesimde ismini sayıkladığım sevdamla
Yine de vazgeçmedim senden.

Sıvası dökülmüş duvarlar gözlerimde büyüyor yine
Sırtımda ayrılık kırbacının kapanmaz izleri
Seni bu kadar sevmişken
Ayrılık defterini elime tutuşturmuşken
Korkuyorum yarınlarımdan ecelden korkar gibi
Gözleri yolcu kalbimle
Yine de vazgeçmedim senden..

Susuz kaldım, çöllerin serabına koştum
Ayrılık konuşurken ben hep sustum
Son kez bir gülüşünü görmek için kaçarken
Düşmüşüm dipsiz kuyuların dibine
Işığa hasret gözlerimde gözlerinin hasreti varken
Mülteci yüreğimle
Yine de vazgeçmedim senden.

Karanlık geceye verdim tüm umutlarımı
Beklerken sen’ li güzel yarınlarımı
Yalnızlığın hain pususunda
Ölüme boyun eğdi yorgun düşmüş yarınlarım
Hayalleri yarım kalmış yetim çocuk gibi
Azrail’ e koşarken tüm ayaklarım
Son nefesimde bile ismini sayıkladığım sevgimle
Yine de vazgeçmedim senden...