yüreğimizi düşürdüğümüz her şehir
biraz hüzün
biraz özlem
biraz da aşk kokar
tufanımız oldular bazen
kasırgalar koptu
içimizin yangınlarında
üşüdü avuçlarımız
her sokak başında
kimsesiz duraklar bildiler
yalnızlığın kanadında çırpındığımızı
bulvarlara düştük her akşam
onlardan bildiler yabancılığımızı
ıslak kuşlar geçtiler üzerimizden
ince yağmurlardan geçtik
çırılçıplak ayazlardan
arka sokakların kimsesizliğinden
kelime kelime
içtik hayallerimizi
ve ekşiydi aşkların yüzü
ve esrik acılar
cellat hüzünler kuruldu günbegün
yüzümüzün kavruk eteğine
ve varoşlarına vurulduk
kimi zaman kentin
kimi zaman çiçekli perdeler
arkasında utangaç kızlar
ardımızda devriyeler
karanlıklar asılınca göğün lirine
yasaklı bildiriler
astık kentin orta yerine
ve gözaltı sürelerini aştık
mahkum olduk
günışığı yoksulu nezarethanelerine
f tiplerinin sarmaşıklı duvarlarına
astılar künyemizi
ve geri düşürdüler
ruhumuzun zaman sarkaçlarını
ve yine de bütün özlemlerimizle
sevdik her kaldırımı
her kadını, her erkeği
her çocuğu...
on dört a durağını
ikinci şubeyi
köhne yalnızlıkları
çamları, akasyaları
geceler toplayınca çığlıkları
yırtık pırtık evlerden
gördü/in cin
şehre yürek düşürdüğümüzü
ve o şehirler kaldı yüreğimizde
ve biz kaldık o şehirlerde