aynadan aklıma yansıyan keder
seni tutup yüceltiyorum
sabahın ilk ışığına yeminle ve
savaşın ilk kanına öykünerek
karnından ikiye böleceğim
bilmeyişimi

ki demirden adımlarla
ortaçağ şehirlerinden
geçen bendim
bulut dokunuşlarla
sevgiliyi titreten de ben

hüzün gözlerimi
ısırsaydı azıcık
böyle kalemden
böyle kağıttan
böyle geceden
çıkarmazdım acısını
eylemsizliğin

sakin ve yer ile yeksan
bir avrupa kentini andırmazdı
kalbim o zaman
yıkıntılar arasından
incecik bir arya gibi
tınlamazdı hatıratım

ben
benimi bulalı
bende benden eser yok

çağlayandı bir zamanlar
şimdi damlasız uçurumum
kılıncım nerede
sövgülerim nerede bilmem

’tanrı adamı iddiasından vurur’

şimdi
keder
aklıma aynadan yansıyor
ve gözyaşım ancak
gazze ye dekor

yoksa
isyan bayrakları dalgalanmıyor mu artık
dünyanın hiç bir arazisinde
hiç bir devrimci
hiç bir kompradoru tepelemiyor mu

hiç mi kalmadı
moro da çeçenya da küba da
keşmir de ve turan da
ömrünü iddiasına satan adamlar

’iddia adamı tanrısından vurur’

yoldaşlar
iyi dinleyin ki
yorulan bizden değildir artık
ve yattığı yerde vurulmalıdır
yorgunlarımız

karanlığı aydınlatmaya
iyi şiir yazmak yetmez
iyi sıvışmak değil
iyi savaşmak lazım artık

kökünde hayat konuklayan şu ağaç
kanadında melodi taşıyan şu sinek
kalbinde sırlar besleyen şu kadın
ve diğer bütün dünyalılar

iyi dinleyin beni
ki

’tanrı iddiacıyı iddiasından vurur’



@..


onikieylülikibindokuz

Şükrü Özmen