Yol bittiDoğduğumda kar yağıyordu ağustosta Bilmiyordum o zamanlar kelimelerden evler kurmayı Yan yana getireceğim ayrılık cümlelerim yoktu Tutmaya çalışıyordum bir daha hiç görmeyeceğim babamın bacaklarını Kelebek gibiydi yüreğim Nereden bilecektim ki yakalayınca öleceğini Babam Ellerime bakıyorum yüzün damlamıştır diye Bir resmin bile yok Senden tek kalan giderken avuçlarıma bıraktığın avuçların İlk harfleri en yakın arkadaşların öğretti Ne çabuk öğrenmiştim dostluğun birkaç kelime olduğunu İlk öğrendiğimde hayatta oydu Annemi Sevgiyi öğrenmemişti ki bana da öğretsin Tek düşündüğü kendiydi Kutsal annelik cezaevinde yaşattı bir ömür boyu Cenneti yakalayayım diye paspas oldum ayakaltlarında Kuruttukça umutlarımı açıldı yaprakları yeşerdi O yeşerdikçe ben kurudum hayallerim hep mazide hayal olarak kaldı Kısa pantolonları atınca ilk aşkı öğrendim Hiç görmediğim babam yüzümü okşamayan annemdi Acılardan uyandıracaktı beni Nereden bilecektim ki aşkın cebimdeki cüzdan olduğunu Cüzdanım ağladıkça terk edildim Çiçeklerim ellerimde kurudu Yüreğimi büyüttükçe yalnız kaldım Neyse artık anlamı yok hiçbir şeyin Yol bitti |