Nefs-i TerbiyeGökler karanlık bir dem uykusunda Kim kalmıs ıssız gecenin koynunda Ay mıdır parlayan dünyanın tavanında Sevgili, yoksa senin nurun mu var onda. Odam mahpusum, divaneye dönmüşüm Nefs-i terbiye zamanına düşmüşüm Senden uzakta, sensiz çok üşümüşüm Sevgili, meğer ben ne körmüşüm. Yine âlem susmuş, yine gök ağlıyor İçimdeki yaralar durmaksızın kanıyor Vallahi bu dert içimi çok yakıyor Sevgili, günahlar ruhumu kemiriyor. Allah’ım kapındayım aciz ve çaresiz Tek dost, tek çare sensin şüphesiz Bırakma ellerimi, bırakma sensiz Son nefeste koyma beni kefensiz Ayşenur Kaya |
ZATEN GİDECEK BAŞKA KAPI DA YOK DEĞİL Mİ?İÇİNDE BULUNDUĞUMUZ GÜZEL AYA DENK GELEN ŞİİRİNİZİ KUTLARIM..