Hayat,
Bir bilmecedir...

Çözümü Eller’in Ellerinde Olan!

Sen, yoktun...

Gülen yüzümü
Elemler sardığında
Seni arardı gözlerim,
Ne Gözlerim asılı kalmış penceremdeki
Sokağın diğer ucunda
Ne de ranzamda dikili kalmış gözlerimin
Tavan arası hayallerinde,
Sen yoktun...

Rolünü bitirmişsin sen.
Hücrelerime yayılmış varlığına
Kangren yokluklar dizerek
Gitmeleri üstlenmişsin.

Nedendir bilinmez
Ne zaman özlemler yakmaya kalkışsa beni
İlk sıralarda yer alıyor hasretin.

Bilesin,
Yolcu patikalarda yol alırken,
Terin tozla yaptığı harcı
Elinin tersiyle yayar yüzüne.

Yani,
Bir eyleme mahkûmsa hayat,
Esaretlere aldırmadan adımlar yollarını.

Yüreğim,
Nefessiz kaldığında soluduğu seni,
Yitirdiği yerlerde bulamıyorsa
Sensiz yaşamayı öğrenecektir.

Ellerinin yokluğunda üşüyen ellerim
Gözlerini aramaktan yorgun gözlerimin
Uykuya yenik düşüşündeki,
Rüya serenadındaki yaşamlarda yaşayacaktır!
Sensizliği...

Özlemlerimin,
Bittiği yerde başlayacaktır,
Sensiz mahkûmiyetim...
Senden sonra her şeye
Kilitli bir yüreğim
Bilesin...

Kara aldırmadan boy verir kardelenler
Karanlığa aldırmadan kanatlanır yarasalar.



Ben,
Nedense, denklemlerinde işlediğim
Rakamlara sığdırıyorum yaşamları.
Senden bir çıkarsa,
Sıfır kalır biliyorum.

Hiç bir şeyin dengesi bozulmuyor sensiz;
Çöller yine kurak,
Caddeler yağan yağmurlara teslim,
Toprak baharla canlanıyor yeniden
Ağaçlar yeşeriyor...

Sen yokken,
Baharım gelmiyor benim
Yağmurdan önce ıslatıyor beni gözlerim/
Hiçbir denklemde bulamıyorum seni

Bildiğim,
Sen senden seni çıkarırsan sıfır ettiğin

Bilmediğim ise,
Seni benden çıkarıp denklemleri eşitleyemediğim .