GÖNÜL...
Gönül, gönül dedigin ,
Bir küçük yürek, Ne sevdalar konup göçmüş içinden. Ermemiş murada gülmemiş yüzü, Bulmamış dengini hey abdal gönül. Girmiş en güzel bahçe içine, Bilmemiş Kadrini kıymet bilmemiş, Gül bahçesinde kör olmuş gözü, Bir papatyaya meyletmiş gönül. Kış bahar demeden açtıgın bilmez, Ömürlük güllerin kıymetin bilmez, Her daim güzel oldugun bilmez, Yaz bahar açan mis kokan gülün. Ömrünün bir mevsim oldugun bilmez, Buldugu her yerde açtıgın bilmez, çok çabuk sararıp soldugun bilmez, Papatya peşinde bir deli gönül. Anlamaz ne güzel ,ne çirkin’inden, Dinlemez aklın sesini duymaz, Vurdum duymaz kör ayvaz, Beş karış havada akıllı gönül Gider bulurda kıymet bilmezi, Verir gönlünü bilmez dengi mi, Aglatır her daim gönül gözünü. sözden anlamayan hercai gönül. Zanneder en güzeli onunladır, Bilmezki hayırsız bulmuştur gönül, Ah eder her vakit pişmanlıgına, Çaresiz uslanmaz bir deli gönül. Vursada kendini taşlardan taşa, Gelmez ki uçarı aklı hiç başa, Gün gelir yine tutulur aşk’a , Uslanmaz şu deli divane gönül... Hülya Kanber. |
Gelmez ki uçarı aklı hiç başa,
Gün gelir yine tutulur aşk’a ,
Uslanmaz şu deli divane gönül...
ah arkadaşım sorma nedir çektiğimiz şu deli gönüllerimizin elinden...???????
çok güzeldi emeğine sağlık sevgiyle sağlıcakla...