hani bir düş kurardıkya seninle
uzak diyarlarda
sahil kenarında küçük bir kasaba
denize nazır küçük bir kulubemiz olsun isterdik
Kapısında çıngıralı bir tokmak
hep mutlu olmaktı emelimiz
ölüm bizi ayırmadan yoktu
yoktu bir birimizden ayrılmak

bahçesinde çocuklarımız koşuştursun
ben lüle lüle saçlı bir kızımız olsun isterdim
sen ise hayır
erkek adamın erkek oğlu olur derdin
ben evimizi maviye boyayalım
umutlarımız gibi hep canlı olsun derken
sen ise tutururdun illede sarı olcakcak diye

çok şeyde gözümüz yoktu
iki oda bir kulubemiz olsa kafiydi.
odanın ortasında tenekeden bir soba
üstündeki kestane kokuları yayılsın isterdik odaya
gönül közünde pişmiş bol köpüklü bir kahve
bir de yürekten gelen sıcacık bir buse
bunlar kafiydi günün yorgunluğunu atmamıza.

dışarda yağarken lapa lapa kar
dizlerine koyacaktım başımı
sen okşarken kar beyazı saçlarımı
biraz daha sokulacaktım koltuk altına
sevgiye muhtaç arsız kediler gibi.
sen daha sıkı basastıracaktın gün yanığı bağrına
bir meclis kuracaktık barakamızda
dış işleri bakanı sen
iç işleri bakanı ben.
ne seneryolar yazmıştık yeşilçam filmleri gibi.

şimdi esamen okunmuyor gönül odağımda
yoksun ,yokum yanın(m)da.
Ne yanan sobanın ateşi
ne de kestanelerin kokusu ısıtmıyor
ayaz vurgunu yüreğimi
yoklugunda ne sözler birikti
bir bilsen gönül heybemde
ağustosta üşüyorum hadi ısıt
ısıt sevgili arsız sırnaşık kedini
her geçen gün bir önceki günden daha çok
daha çok özlüyorum ben seni



Safiye Samyeli