YOL KIYISI ARKLARDAN
Dilimin abecesi yüzün
Sızan özsuyu dudaklarının Şiirimin kırlarına ulaşan Yol kıyısı incecik arklardan Sessizliğin ezgisi sesin Söyleyip durur yalnızlığımı Ömrüm aldanışlarla suskun Aşkın karatahtası yüzüm Ve gücenik yüreğim Daralır gürültü tezgahında Gidip dönmez mekiğim Öpüşünün günceme düşerdi pırıltısı Acının rengini kanattığım gecede Kirpiklerin yağmurun ortası Gölgelenen kır çiçeği her imge Özlemin bağ evi kapısı Açık bırakıldı sessizce... |