BEN ŞAİR DEĞİLİM
yok yok
ben şair değilim dostum ne sir thomas`ı bilirim ne kafka`yı, ne de taha`yı imgelerim bile sıradan yok, yok benden olmaz... çalamadım ustalardan entelektüellik adına oynamadım anlaşılmazı tek satır bilmem ana dilimden öte yok yok ne haddime köylü ruhlu şehirliyim ben benden olmaz... bir dostluğu bilirim ben katıksız şekilsiz bir de sevmeyi adam gibi baş koyup ta yoluna arada bir okurum en güzelini şiirlerin yazarım bazen de dile gelir yüreğim fırat akar dicle ağlar dizelerimde.... afrodit`i bilmem ama yanar yüreğim üç kuruşa harcanan köyüm kızına kafka`yı bilmem ama bilirim mem’in deli sevdasını öğrenemedim thomas`ın ütopyasını ama bilirim ay sonunu getiremeyen ahmet`i yedi çocuklu ve bilirim dağlarda can verenleri yiğit / gözü kara / yürekli! ne anlarım operadan ne cazdan tek nota anlamam ben aryadan ama yanar içim askere yakılan ağıda gerillaya çekilen zılgıta... ne yunan mitolojisinden çakarım ne edebiyatından frenk’in xece`dir zin`dir benim aşk temsilim ben arif okurum küçelerim dile gelir ağıt ağıt tarancı`da dolar gözlerim yaşayamadıklarıma ve kükrerim nazım gibi delirtince satılıklar “buysa perverliğiniz? ben hainiyim vatanın” diye! eşkıyadır ruhum benim dilim türkü dans bilmem konçertolarda söyletmem ama halayıma sabah zılgıt öğlen türkü akşam halay gece sevda olurum ! ve dokunur yüreğime ayı / yıldızı göğümün rüzgârlarım titretir solumu ve dile gelir sol yanımın solu bir bakmışsın şiir olmuş dilinde memleketlimin bazen şiir olur yüreğim düşer diline hatçe’nin tarlada beste olur sazına mehmet’in öfke olur işçime umut olur yarın olur sevdalılara... yok yok benden olmaz ben şair değilim dostum olsa olsa yürek işçisiyim ustanın dediği gibi yürek işçisi vatanına, toprağına dağlarına eşkıya! |