Ürperdi hayâlim, bu nasıl korkulu rüya?..
Şaştım, neyi temsil ediyorsun. Ayasofya?..
(A.U.KURUCU)


Ayasofya demek İstanbul demektir
İstanbul ise Fatih Sultan Mehmet!
ve vasiyyeti:

Fatih Sultan Mehmed’in vasiyeti Sultan’ın içine doğmuş olsa gerek ki, ta o zamandan şöyle sesleniyordu bu yakın tarihimize;

"Benim bu camimi, camilikten çıkaranlar, ALLAH'ın (c.c), meleklerin ve bütün müslümanların lanetine uğrasınlar!.. Onlar, hiçbir zaman hafiflemeyen bir azap içinde bulunsunlar!.. Yüzlerine bakan ve kendilerine şefaat eden hiçbir kimse bulunmasın!.."

Şimdi ecdadın ruhu intizarda iken
ecdadın ruhu darda iken
sen nasıl uyuyorsun çocuk!

Değerli dost kalem
Ayasofya meselesi her müslümanın yüreğinde bir urdur gittikçe büyüyen
o uru ya kesip gövdeden atmalı
ya kesip atmalı..

Bu meselenin çözüleceğine benim de inancım tam
her müslüman türk kadar.

İnşallah ve inşallah Rabbimin müsadeis ile o da olacak.

selam ve saygımla efendim
daima.....




KargülüALMILA tarafından 12/8/2009 1:08:26 PM zamanında düzenlenmiştir.

Sessizce takipteyim şiirlerinizi.bizlerin kanayan yarası Ayasofya.Derdimizi güzel kelamla dile getirmişsiniz.Dermanı bulmak için duadan başka çare yok.Bir kere daha hatırlattığınız için allah razı olsun.

Köhne Bizans’tan kalan, fethin gür meşalesi;
Ruhunu hüzün sarmış, kederli Ayasofya.
Söyle! Niçin kısıldı, Ezanının hür sesi?
Yaşlı, yorgun ve kara, kaderli Ayasofya;
Köhne Bizans’tan kalan fethin gür meşalesi,
Dökülmüş kucağına, ihtişamlı yelesi…


İçin-için ağlıyor, gördüm ki koca mabet!
Fatihi’nin yazdığı vakfiye unutulmuş,
Bu ne elim bir durum, bu ne büyük musibet!
Koskocaman şu lokma, hayret nasıl yutulmuş,
İçin-için ağlıyor, gördüm ki koca mabet’
Çok çetin bir eziyet, anlaşılmaz garabet…


Karşıda Sultanahmet, nispet yaparcasına!
Ezanlarıyla her gün, doluyor pervazından!
Ayasofya’da yürek, solur koparcasına!
Beddualar yükselir, sedasız avazından;
Karşıda Sultanahmet, nispet yaparcasına!
Bakıyor buz dağının, dökülen parçasına…


İçinde geziniyor, taharetsiz ucube!
O has, mümine hasret, hakiki mümin ona!
Sanki İspanyadayız, Eminönü kurtube...
Meydana çıkmış haçı, seviniyor ikona;
İçinde geziniyor, taharetsiz ucube!
Kâbe’ye olmak varken, şimdi müzeye şube…


Gücü yetmeyen meşum, şu haçlı orduları;
Hile ile başına, pis çuval geçirdiler.
Vatan kurtaranlara, taktılar da yuları;
Sana ölüm fermanı, bir zehir içirdiler.
Gücü yetmeyen meşum, şu haçlı orduları;
Yahudi’yle birleşti, bulandırdı suları…


Seni bu hale koyan, ne yapar şimdi bilmem!?
Günahının altında, kıvranır durur elbet!
Gayyalarda da görsem, acımam ve irkilmem;
Dilerim ki oradan, çıkmasın ilelebet!
Seni bu hale koyan, ne yapar şimdi bilmem!?
Yerinde olsam asla! Öcüm almadan ölmem…


Yüreğinize sağlık,mükemmel şiirinizi ve sizi gönülden kutluyorum,acı gerçekler...selam ve dua ile...

Kaleminizden çok güzel bir eser okudum.
Gönül sesiniz hiç susmasın.
Yüreğinizdeki güzellikleri hep paylaşalım.
Şiirce bir yaşam dileğiyle.
Tebrik ederim. Dostça Selamlar.
Saygılarımla,

sus kaldim,dinledim sadece...
yürekte bir uktedir...
saygilarimla büyük kalem...

Hacı yıllardır orası tadilatta pirinç tanesiyle yapsalar hergün bir arpa boyu ilerleme olsa yine bitmişti
ama nedense bitmiyor yoksa bitmesini istemeyenlermi var

...................Güzeldi üstad.......selametle

bu şiir de zor yazılır bir şiirdi.
herkesin yazamayacağı bir şiirdi ve çok güzeldi.
duygu yüklü, manalı...
yazan yürek duyarlı.
teşekkürler.

Mükemmel ötesi şiirinize saygımı ve takdirlerimi bırakmaktan başka ne diyebilirim ki?
Efendim, kaleöminizin ustasısınız...
Teeşekkürlerimle!