Dağılmış bedenler,

Yıkılmış evler

Ve sağa sola savruk ölüler.

Sahne aynen bu….



Rahat kanepemde otururken

Orda kapkara bulutlarla kaplı

Gökyüzü altında

Mavi düşler kuran

Çocukları izledim.



Ufacık bedenlerde

Saklanmış kocaman gözlerde

Korkunun en saf halini gördüm



Kısalan gölgelerle sızlıyorken

Hür vicdanlar,

Birileri hala vazgeçmedi

Ortadoğu Kasabı olmaktan.



Yıkıntılar arasında

Ömrü harap

Yaşamı çalınmış insanlar

Hepsi feryat,figan.

Yetmiyor hiçbiri,

Dinmiyor acı,

Dönmüyor giden.



Ağlarken toprak

Evren suskun dinledi

Bir halkın yok edilişini.

Ne bir ses

Ne bir soluk.



Herkesin kafasında aynı soru:

“Ne zaman bitecek bu vahşet..?”

Ama gel gör ki

Kıpırdayan ne bir el

Ne bir parmak…



Bedeninde vicdan taşımayanlarla gelen

Savaş ve ölüm

Evinde oyuncaklarıyla oynayan çocuğu

Yurdundan etti.

O çocuk

Şimdi ülkemde

Ve adı

MÜLTECİ.