Soyundu ışık prizmada,
Son buldu şeffaflık
Ve özü sakladı şey…

Doğuşa kanıttı kırmızı
İlkin o çaldı nesneye rengi.
Ardıç kuşu büyütürken içinde aşkı
Kızılca kıyamet koptu..
Tutuştu denizler,
Gün battı.
Şarabi kızıllıkta
Mem, Zîn’e vuruldu..
Kaybettik günü gecede
Toprak kana doydu.

Yaprağın yeşilden koptuğu anda
Dünya Sarı’ya durdu.
Ayrıldı düşler gerçekten
Sonuç yine hicran.
Yürekler yorgun,
Güller soldu,
Mevsim hazân oldu.
Hüzün acıya,
Sabır Sarı’ya döndü…

Baharla yeniden uyanırken umut
Adımız Yeşildi bizim.
Kar altından başını uzatan
Kardelenden geliyorduk,
Baharda yeşeren
Umuda doğru..
Kürtçe ezgilerle zılgıtlar
Alanlarda havaya savruldu.
Yeşile büründü dallar
Ve adı Newroz’du…

Sudaki bütün yansımalarda
sen vardın Mavi.
Hüznü yasa boğdun,
Geriye tebessüm kaldı.
Umuda göç eden kuşların
İsimsiz durağı,
Surlarda rüzgarı bekleyen
Yüreği coşkun çocuktun.

Birleşti renkler yeniden
Şeffaflaştı her şey
Ve şey öz’de kayboldu..