Akıl’a”dima”,
Çehreye “sima”,
Göğe de”sema”,
Der bizim köylü.

Köpeklere”it”,
Azalmışa”kıt”,
Aygırlara”at”,
Der bizim köylü.

Havuz’a”göl”,
Kumluğa “çöl”,
Tohuma”döl”,
Der bizim köylü.

İlçeye”kaza”,
Zahmete”eza”,
Dövmeye”ceza”,
Der bizim köylü.

Muhtara”mıkdar”,
Mevcuda”miktar”,
Şekere ”nektar”,
Der bizim köylü.

Derelere”çay”,
kaybolana”zay”,
Gariplere ”vay”,
Der bizim köylü.

Düğünlere”toy”,
Sülaleye”soy”,
Derinden bir”oy”,
Der bizim köylü.

Türkçemize yeni yeni giren ve ifadelerin eskisi olarak telâkki edildiği hâlde asliyet veren kelimelere inad,
kendi milliliğine ve geleneğinin bin yılık mazisinin arkasına durmuş öz be öz Anadolu şivesi..
Her birinde büyük bir hars bulunan, söylendiğinde nazlı edalı bir yâr gibi, sıcacık şevkatiyle kucağına düşülecek bir ana gibi, dahası bir vatan gibi, aykırılığa başkaldırmış kendinden sözler.
Hep derim ya Rus Generali Çerneyaf'a sormuşlar; Kılıçla yenemediğimiz Türkler'i nasıl yeneriz..
Cevabını yapıştırmış; Milli değerlerini bozun.. Başta dillerini.."
İşte bu bizim milli benliğimizi bozucu emellere de en dürüst birlik cevabı bu şiir..
Selâm ve dualarla şairim..