İNSANLIK VARDI.Hatırlarım, kırk sekizin kışını. Soğuk evden çıkartamam başımı. Fakirlik var, yolar anam saçını. Bizle birlik, cümle alem, fakirdi. Gaz lambası, gaz var ise yakılır. İsli camı, tülbent ile paklanır. Nefti bitse, karanlıkta kalınır. Eskişehir, hem fakirdi, bakirdi. Kara tiren gürültüsü uzakdan. Geçilmezdi bizim, yollar çamurdan. Yaz gelince, toz yutardık durmadan. Fakir çoktu, zenginlerse nadirdi. Doğduğum yıllarda, savaş da varmış. Babam altı tayını, karneyle almış. Fakirlik diz boyu, her yanı sarmış. Memleketin hali, buydu sefildi. İşte bu ahvalde, elli de geldi. Sarı su taşınca, bentleri deldi. Karlı akan seller, evleri serdi. Fakirlik biter mi, babam yıkıldı. Çalışıp çabala, yeniden ev yap. Bizim mahalleler, yıkık ve harap. Yoksulluk biter mi, zenginlik serap. Babam ölüp gitti, dertler bıktırdı. On üçümde kaldım, garip bir yetim. Çalışıp okudum, çok gayret ettim. Zamanı gelince, askere gittim. İşte serüvenim, kader yazdırdı. Şimdi yaşlandık biz, bulduk kemali. Değişmedi ülkemin, gene de hali. Yetmiş milyon olduk, bir insan seli. Türk milleti, Atatürk’ü, aradı. Ey gazim, ey atam, bak şu hallere. Türkiye’m borçlandı, düştük ellere. Zenginlerin faydası, yoktur fakire. Ey şair eskiden, insanlık vardı. HİLMİ CAN. 2.ARALIK.2008. (2141) |