Ruhumu sağıp durdu Kaf dağında esir düşmüş bahtım.

Bu yüzden
Hangi şiiri hayal edip yazmaya kalksam, daha oracıkta boğup öldürüveriyorum..

Ve ötedeki şiire doğru yol alırken
Acaba diyorum
O şiirde ne var ne kadar yaşar?
Yaşarken kalbimi ısıtmaya yarayan
Güneş,ay,yıldızlar
Sevgi olup yağdılar tüm duygusallığıma.

Gönül bahçemde öten bülbüller
Açan çiçekler
Konan kelebekler oldular hayatıma.

Biliyorum gittikleri yer mutlaka cennettir..

Koynumun aşk ağacında yeşerip filizlenen
-Ve
Sonra ölen bu şiirler
Kim bilir daha neler anlatırlardı dersiniz?

`` Şiir hayatında iyi veya kötü ne yazarsanız yazın, ister sevgiyi isterseniz nefreti elbetteki sonsuzlukta yankılanan bütün şiirler satır,satır şairine geri dönecektir, şiirler ölmez yaşanır derlerdi eminim ``

Düşünüyorum da Allah sonsuz şiirler gönderiyor gönülden sevenlere
Nerede kaldı şimdi benim o ilk şiirlerim
Kendi koynuma girdiğim düşten düşmüş düşlerim?

İnsan kendi sevgisine duygularına bunu yapar mı diyorum?

Aman sakın!
Kalbim görmesin
Gözyaşım duymasın
Ruhum sakınsın
Acı veren tutkularımdan
Sonra
Öldür,öldür bitmiyor...

Keşke yaşanmamış şiirlerin soluk bir gölgesi olmasaydık
Birlikte nefes alıp verebilseydik keşke..

Şimdi,
Yıkıl canımın karşısından.
Aç kalbini
Göm beni
Bir tek
Kabrime sarılıp uyumak istiyorum!

Sülükler içsin abdest sularımı.
Artık şiirlerim bitti! ! !
Çünkü; Ben yokum ……................

Zaman mı? Şubat Yirmi Altı İki Bin Altı
Ruhum Kuşlar Gibi Uçuyor Zamansız Zamanlara..

Yazılan Bütün Şiirleri Melekler Mutlaka Okur! ! !

(Sabiha Rana)