NEVRUZDA KIŞ
Sevipte sevilememenin hüznü var gönül evimde
dışarıda nevruz,evimde sobam hala tütmekte beyaban sıcağı misali yakıyor yüreğimi senin hayalinle bezenmiş odalarımda ışıklar yanmıyor kasvet sarmış ben mi? ben kimim bilmiyorum aklımı seninle doldurup taşırdım gerisi yok işte uzayıp giden sonsuzluk deli de virane de kerem de ne olur gel iki oda bi salon gönül evime bitsin bu kara kışım baharı yaşat bahçemde. |