Deniz kokan Temmuz gecesi…
Denizin gölgesinde,
Titreyen yakamoz parıltıları…
Ölümcül uykuya dalmış dalgalar,
İnsanı çağırıyor çipildim ışıklar
Oysa; bomboş bir yürek öldü, ölecek…
Yoktu ki umutlarda bir parça sevda.
Ruhsuz, duygusuz taş kesilmiş beden
Belki de,
Bâkir bir gecede ruhu donan…
Yatmıştı ay, bulutların göğsüne…
Yeryüzünde bir çift göz,
Çakılmıştı ayın bulanık yüzüne…
Ölmüş müydü ne, yıldızlar kendince?
Zifiri karanlıktı ortalıkta kol gezen,
Aysız, yıldızsız..
Karanlık geceydi sanki yaşanan…
Dubalara yığılan, bir hayalet vücuttu sanki o,
Belki, belki de
Tek dostuydu ona bakan sandallar…
Balıkçı kahvesinde bir adam,
Yudumluyor son bardağını,
Vedalaşır, yalarcasına…
Unutmuş bardak sayısını,
Son duble rakıda sızarcasına,
Bardağın dibindeki o,
Son yudum çaya bakarken,
Karıştırmış bardak sayısını..
Zamanı unuturcasına.

==========
Yalnızlık iliklerine işlemiş adamın
Hava mı bozdu?
Yoksa, deniz mi soğuk?
Neden üşüyordu yüreği!?
Başını, önüne doğru salladı hafifçe,
“ Anlaşıldı, anlaşıldı…” dedi, içinden..
Gözleri kapanırken, sayıklar gibiydi,
Yoktu artık ufukta, ne sandal
Ne de bir martı…
Karakalem ressamını hatırladı birden.
“ Kim bilir, kaçıncı uykudaydı şimdi o” diye, düşündü
Akşam sahildeki çocuk geldi, gözlerinin önüne,
Annesini, dondurmacıya sürükleyen çocuk…
Şimdi, o sahilde ağlıyor mu ne?
Bir sızı çöreklendi yüreğine.
Şu uzakta görünüp kaybolan,
Kararmış dağlara çevirdi gözlerini…
“ Kim bilir, hangi sevdaları saklıyor koynunda”
Ne umutlar, köz oldu bağrında!?” diye, düşündü
Yollara ekilen özlemler düştü aklına…
Yine saplandı beynine, ağlayan çocuk,
Dondurmacı önünde itekleyişi annesini,
Ve yanaklarından süzülen yaşlar…

==========
Sordu, kendi kendine,
“ Bilen var mı? “
Şuan hangi çocuk, hangi köşede ağlıyor?”
“ Hangi anne ise çaresizlikten üzülüp,
Kanatırcasına ısırıyor dudaklarını…”
Sanmam, bunları düşünen olduğunu…
Oysa; hayat, devam ediyor,
Her şeye rağmen…
Hayat bu ya!...
Dipsiz bir kuyu değil,
Sonsuz yaşamlarla dolu.
Kimi, hastahane köşelerinde inliyor,
Kimi, kazalarda can veriyor,
Kan gölü olan, yattığı yerde
Üstüne atılan birkaç gazete,
Belki de, son yakın dostları…
Kimileri,
Tiner torbasına burnunu sokmuş,
Derin, derin aldığı nefeslerle
Ölümü, kendi davet ediyor…
Kimi, ak duvaklı gelinle
Gerdeğe giriyor…
Bir başkaları, bu çirkef hayata
Çocuk getiriyor…
O günahsız çocuklardan bazıları da,
Sünnet yatağında ter döküyor…
İşte; böylesine, bir yaşam bu dünya,
Her şeye rağmen,
Hayat devam ediyor…
O çakılı gözler,
Ayda intihar etse de.
18. 07. 2005
Suat TUTAK
(Eski şiirlerimden)