UMUT ÇİÇEKLERİ...Çiğ yağmış omuzlarında geceyi bağışlayan kadınım, Ne kadar kolay sandık geleceği değiştirmeyi, Bilemedik doğanın yasalarını, Göremedik nasır tutmuş yürekleri, Direndik, Direndik bütün benliğimizle, Bir umut dedik; çocuklarımızın ışıldayan gözleri için, Gülüşleriydi bizi in’imizden çıkaran, Başaramadım kadınım, Şimdi ağlıyorum; başucumda kitaplarım, Ağlıyorum işte; haykırışlarım dağılıyor matemimde, Üşüyorum, Üşüyorum yalnızlığımda, Bir ben, Bir ben yine birinci tekil şahıs, Çoğlamadım yokluğunda, GEL! Yalvarıyorum GEL... |