ÖNCE

Sen benim kimseye gösteremediğim
Ruhumum da ki yalnızlığımı paylaştığım resimdin
İsimdin yüreğimde

Ve yorgun akşamlarda dinlerken sesini
Dingin suların meltemle gelen yosun kokularındaydın
Renktin gözlerimde


VE

Gidişlerimiz vardı bir zamanlar
Vakur dimdik sevdalara doğru
Ve dönüşlerimiz,
Eline bileti verilmiş yolcu edasında hüzünlü
Kadere idi serzenişlerimiz.

Yok yere ağlamamış mıydık sevda uğruna?
Yok yere dökülüp saçılmamış mıydık umutsuzluklarda


Mevsim artığı sarı yapraklar uçuşurken sokakta
Kelimeler diziliyordu boğazımıza bir bir
Ve hüzün düşüyordu akşamlarımıza

Bilirdik aslında buz kesmişti yüreklerimiz
Ayaza çalmıştı sevdalarımız
Ve oturur ağlardık
Arkalarından ağıtlar yaktığımız hayatlarımıza

Siyah kaplı defterimizin beyaz sayfalarına
Kızıl mürekkeple şiirler yazardık
Ve kan damlardı artık mısralarımıza

SONRA

Sonra unuttuk her şeyi hiç bir şey olmamış gibi
Yeniden bakındık etrafımıza
Yeniden sevmeye kalktık fitursuzca

Elbet olmadı,
Elbet hiç biri tutmadı ilkinin yerini
Zembereği boşalmış saat gibi boşaldık şuursuzca.

VE DAHA SONRA

Hüzün yoldaşımız oldu ve yalnızlık kardeşimiz bağrımızda
Yürüdüğümüz yollar çatalladı hep
Bitti beklentiler, acılar çöktü üzerimize uğursuzca

Köşeye atılmış eski bir masalın sayfalarındayız artık
Kim okur, kim bilir yaşadıklarımızı
Ki hepsini anlatmıştık sıra sıra kusursuzca
…..

Ve daha sonra yaramaz bir çocuğun ellerinde parçalandı masal
Unutulduk.

Yazılmayı bekliyoruz yeniden, umutsuzca.

Hüseyin AKOVALI