ANKARAbir zaman kocatepe’den ellerim cebimde sıhhıyeye yürürdüm evrimi başlamamıştı henüz tenimin soğuktu lakin acıtmıyordu adına tahsil dediğim talihsizliği yaşıyordum kocatepe’den sıhhıye’ye yürüyordum saçlarımı kaldırımlara döküp kendimce yüksek sandığım binalar arasında düşler kuruyordum yanımdan şuh gülüşler geçiyordu gökyüzünü arıyordum yıldız sandığım uzaklarda lambalara bakıyordum kocatepe’den sıhhıye’ye yürüyordum akay kavşağında ayağım kaydı sonra bir aşka yuvarlandım sırtımda kitaplar ne ağırdı başımda aklım.. ankara bahara uyanıyordu bense azaba göremiyordum çünkü aşkın gözü kördü elleri bana güldürdü ruhumu kaybediyordum akay’dan sıhhıye’ye yürüyordum bunların hepsinden sonra şimdi ankara kaldırımlarında bırakılmış bir aşk sayfalara gömülmüş bir baş aşırı düşünmekten yanmış beyin hücreleriyle yaşamak kaderim biraz saç,biraz sakalla bezenmiş bir surat fonda ankara var biliyorum her şey orada başladı alışmışlığım aldatılmışlığım sonraya birkaç satır bıraktım sana dair unutulmamışlığına dair yazmayacaktım lakin ellerim bırakmadı kalbim aşkını unutmadı... |
ankara benim için karasevdadır..
şiir güzel..
paylaştığınız için teşekkürler...