Yağmur Tozları

Ben eskiden kardelenlere komşuydum
Hem de kar çağında
Hem de aşk çağında
Uzun ince giriyordum hayatın rahmine, uzun ince
Ayaklarına dolanırdı vaktin kara saçları
Karlar yetimi kardelen ben eskiden

Tarla bizi neylesin, tarla bizi tohumladı
Başak başak dökülmenin nedeni bu
Saçılmanın kaygısı yele böyle
Aptal bir haritayı boydan boya gezmek bize kısmetmiş
Bize yazıldı tren yolları
Günü birlik öpüşmenin nemi, gemiler

Raylar hasret ölüleri, rıhtım hüzün çıkmazı
Kıyılar eski aşkların onarıldığı alan
tekne leşleri şehir
bir de apış aralarına, saçaklara sıkışan a.ş.k.


Düşündüm, ağzıma bir lokma söz koymadın
Kestim uykuyla yakınlığımı, hazroldayım
Anlamıyorum soğuk sıcak ne
Güzel çirkin kimin adına kayıtlı
Kimin emrinde çalışır zaman?

Günlük ekiyorum toprağa, geriye bakmayın sakın
Ağaca çıkıyorsun yol bulunur oradan öte nasıl olsa
Geçer suyun hükmü, biter kızgınlığı dalın
Düşer meyve yürekteki derinliğe
Kesilir dünyanın ayakları yerden
Sonuç… sonuç… ve sonuç intikal
Geçişmek iç içe

Velicem Yılmaz
Temmuz 2009/Ankara












Karşı

Yaşı ilerlemiş genç bayanlar, cesaret lütfen
Balkona çıkın ip atlayın ay ile
Seksek oynayın rüzgarla , yar yoluna bakın
Aşklı karıncaya binin, sevdalı dolap mesela
Ne de uygundur su hayatınıza
Koymayın beni yalnızlığın mezarına
Yaşıyla arasını düzelten gösterişli bayanlar
Eskiyi silin, açın kalbinize beyaz sayfa

Ben deniz diyorum
güneşin karnını doyuran renge
İnadın inat “gök” diye yırtınıyorsun
“ağaç” diyorum rüzgarın
uyuduğu eve
Başlıyorsun itiraza “o sıradan bir pencere”
Benim su dediğime
taş diyorsun sen
Ahhooooooo! Bu gün de burada biter
Vatanın paçalarına yapışan düşmanlıklar sağır

En çok da kasığındaki tümceyi seviyordum
Tutup onu
paragrafa tamamlamayı seviyordum.
Göğsündeki hanımelini
Tutup çay ekmek yemeyi parmaklarını
Issız dağ başlarında ağlayan
çeşmeyi sevdim
Sürümden kalkmış bir tanrıya
inanıyorum en çok da

Velicem Yılmaz
Temmuz 2009/Elvan