O Oğul/du
Küçüktü
Küçücük Yılgın yüreklerin ve tabuların yükünü omuzladığında Çember çevirmesi gerekirken sokakta Öyle güçlüydü ki Çelimsiz bacaklarının üstünde Gün kararınca sessiz sessiz ağlasada yatağında Gülemezdi şen kahkahalarla çocuklar gibi Çapkınlık nedir bilemezdi Farkına bile varamadı büyürken kendi kendinin Hayatın rotası sorulmadan çizilmişti önceden Kurşun ağırlığında sırtında yükü Gür Güp gür kalabalıklarda yapayalnız O Oğul du Hayat gibi Hayata karışıp giderken Babasından kalan mirasla Halen yapayalnız.. 26 Ocak 2007 Zekiye Koç |
Yanlızlık bize atalarımızdan miras kaldı demek.
Bizler yalnızlıkları bırakmamalıyız yeni nesle
hepsini harcayıp savuralığım bu yalnızlığı
ya da kovalım
Sevgiler Harika bir şiirdi