AYNADAKİ HÜZÜNKoyu mavi ceketiyle hüzün, Ağır adımlarla kapımdan geçiyor. Dizleri yamalı acılar bırakıyor, Giderken ardı sıra… Bir parçada benden alarak, Delik ceplerine hasreti koyuyor… Bavulunda yalın bir sevda, Bir de birkaç kırık hatıra taşıyor. Rüzgârda dağılan saçlarında, Aşkın rayihası kokuyor… Kirpiklerinden düşen her damlada, Ayrı bir anı dile geliyor… Kelimeler çoğaldıkça ruhunda, Sessizlik mührünü vuruyor dudaklarına. Yalnız mecnun anlıyor halini, Yüreğinde duyduğu sonsuz elemi. Öyle bir keder ki çektiği, Aynalar çatlıyor bakışlarından. Gece bile bürünüyor örtüsünü, Ayın arkasına saklanıyor yıldızlar… Son kez bir bakış atıp, Sislerin içinde kaybolur hüznüm... |
Gece bile bürünüyor örtüsünü,
Ayın arkasına saklanıyor yıldızlar…
Son kez bir bakış atıp,
Sislerin içinde kaybolur hüznüm...
Umarım tüm hüzünler kaybolur...Yine çok güzel bir şiir yazmışsınız.Kutlarım şairim.
Saygı ve selamlar..