KATİL
çıkış noktası yok kendimin kendinden
yorgun gözlerimden, titrek ellerimden, çaresiz yüreğimden, tüm kışlar boyunca usandım canım canana sorulunca ne ortadaydım ne de sonda en baştaydım hayata kavuştuğumda hani gözlerinle ilk buluştuğum anda toydum damla damla kayboluşumda mevsimlerin geçip gittiği yıllar gibi yılların geçip gittiği ömürlerden biri ki bu melankolinin gerçek sahibi yaşıyor, kan içinde elleri... katilin derdi maktul mü? verdiğim canım makbul mü? sevdanın rengi kırmızı gül mü? soldu bitti, bu mu, ömür mü? |