BİR YALNIZLIK HİKAYESİBenim ki, gölgesi suya düşen bir yalnızlık Salındıkça sular çoğalıyoruz Her yer nasıl da kalabalık Sularımızda boğuluyoruz Gündüz gün üstümüze Gece ay salınsa da içimize Yar olmaz kimsesizliğimize Hal bu ki, çoğalmak bizim nemize Yalnızlık kucağı açık yar Çoğaldıkça sert bir duvar Kör karanlığa açılan küçük pencere Gündüz içine sızan ince ışık Elin-ayağın bağlı Kök salan bir sarmaşık Çözemiyorum Çok dolaşık Göl kimsesizliğinden durgun Deniz çoğaldıkça dalgalı Kıyılarda soyunur utanmaz Eğer her gün bir dalı Yüzümü yıkar yüzsüzler Yalnızlık eskimez mi Baksak yenisi kaç para Götürsen uzaklara Yalnızlıktan yanıyorum Yatırsan beni kara Hayrettin YAZICI |