Ankaram

Sekiz aydır görmez oldum yüzünü,
Hasretin bağrımı yaktı ANKARAM…
Toprağınla yoğurmuşum özümü,
Bu özüm, özüne kurban ANKARAM…

Havası çok pismiş, öyle diyorlar..
Seni yerden yere hep vuruyorlar,
İnan ki seni hiç tanımıyorlar,
Ben tanıyorum ya, yeter ANKARAM…

Neyleyim sahili, engin denizi,
Anadolulumun buğday benizi,
Kal’an ın herkese yeter haşmeti,
Gururlu tarihin ölmez ANKARAM…

Yeşil buğday olur sende baharlar,
Sarı altın olur, otlar, arpalar,
Hayat bu! .. Belki de biraz hırpalar,
Ezemezler beni korkma ANKARAM…

Anadolu nun has mayası sende,
Çelikten irade, din, iman sende,
Toz mu kondururum hiç kimselere,
Ayrılık çok acı inan ANKARAM…

Tertemiz çarşılar, geniş caddeler,
Gençlik parkındadır eğlenen gençler,
Uzanır mızrakça hoş minareler,
Saygı, sevgi sende inan ANKARAM…

Toplusun, derlisin bir çiçek gibi,
Büyük çığır açmış sende sanayi,
Bilmeyen okuma-yazma yok gibi,
Kültürüne hayran bu can ANKARAM…

En büyük sevgisi sende güzelin,
Mazisi çok derin, ezel-ebedin,
Bıkmam usanmam hiç seni özlerim,
Özlemler diyarı oldun ANKARAM…

Sinemde kaynıyor en derin yare,
Senin uğruna biz geldik askere,
Nazar değsin sana kem bakan göze,
Sevgiler yoğrulmuş sana ANKARAM…

Yayılmışsın Anadolu bağrına,
Sana ne derseler gitmez ağırına,
Kaza an ilçelere, köyler kaza ya,
Zincir gibi bağlanmışsın ANKARAM…

Her tarafın geniş yeşilliğin çok,
Herkes kıra çıkar, piknik yerin çok,
Yolculuk sonlanır inan ki pek çok,
Türkiye’min kalbi sensin ANKARAM…

Kocatepe dendir, imanın sesi,
Hacı Bayramdadır mümin in kalbi,
Sarmalar etrafın her yerin cami,
Gönüller hep sende coşar ANKARAM…

Bir çile dergahı taşra bölgesi,
Mahalle, mahalle ve her bir semti,
Güzel olmak için yarışır kendi,
Ankaralı başka insan ANKARAM…

Parklarında hep dilberler gezerler,
Bin bir cilve yapıp naz ederler,
Bazen neşe verir, bazen üzerler,
Onlara sen uyma yeter ANKARAM…

Necati der yetsin artık satırlar,
Mazide kalır hep, tatlı anılar,
Gün gelir bu garip sana da uğrar,
Dört gözle bekler mi beni ANKARAM…

29/06/1982

(Bülbülü altın kafese koymuşlar, AH VATANIM,
Necatiyi İstanbula koymuşlar, AH ANKARAM! … Demiş…)



29/06/1982 Tarihinde askerlik yaptığım sırada yazılmış bir şiirdir…
İstanbul dan Ankara o zaman öyle görünmüş bana…
Necati ŞİMŞEK