makamahengi gözlerin yeni kurumuş pınarlar gibi, parıldamasını eskiden kalma bir ezanda unutmuş ilk güneş düşerken ince bir sızı sabah işte vakit çağırıyor gökkubbe... açıp avuçlarını her duada gıdıklıyorken parmaklarınla hani duy bu sesi kendimi bile geçemiyorum haykırışımda... makam sabaa- yerim yerin en gölge yeri tanrım; kandırdım ve aldattım çaldım zamanımdan ki; o bile benim değildi... dağın içene birikir gibisin yağmur!hangi çatlağı bulup geleceksin? dağın içine birikir gibisin yağmur; taşı da elbet deleceksin... tanrım kandırdım ve aldattım kendimi günahkarım ; o bile benim değildi.... |