Bir çoğumuz yağmuru severiz...
Mesela yağmurda yürümeyi
Özellikle yanımızda elini tutup
Sıcaklığını hissettiğimiz biri varsa...

Eğer kalbimizde biraz hüzün varsa
Mesela hasret kokuyorsa bakışlarımız
Pencere karşısına geçip
Saatlerce yağmuru izleyebiliriz...

Sırılsıklamızdır...
Eğer kalbimizde bir aşk varsa
Sırılsıklam aşığızdır;
Eğer ki kalbimizde hiç sevgi taneciği yoksa
Yalnızlıktan ıslanırız...

Yine de hiç düşünmeyiz
Yağmurunda bir hikayesi olduğunu...
Kimi zaman bizi mutlu eden sevindiren
Yağmurun hikayesini bilmeyiz çoğumuz...

Yağmur hayattır bazen
İlkbaharın habercisidir nisan yağmurları...
Bazense alabildiğine hüzündür
Terkedilmiş çökünce şehrin üzerine...

Aslında yağmur
Gökyüzünün gözyaşlarıdır...
Rivayete göre
Gökyüzü, meleklerin mekanıdır...
Orada yaşar melekler
Ve cennette oradadır...

Yağmurun hikayesi
Mevsimlerin doğuşuna dayanırmış...
Yani yağmurla beraber mevsimler doğmuş...

Önceleri her şey güzelken
Yani dünya yaşamaya değerken
Ve hayat hep ümit verirken
Tek mevsim yazmış...

Şimdiki gibi üşümezmiş yürekler;
Çünkü temiz ve sevgiyle dolu kalpler
Üşümek nedir bilmezmiş!..

Ne zaman ki
İmkansız yaşanmaya başlanmış
Gökyüzü ile yeryüzü arasında
İşte o zaman yağmurlarla tanışmış tabiat...

Ateş suya aşık olmuş...
Ne ateş suyu yakabilmiş
Ne de su ateşi söndürebilmiş

O andan itibaren...
Ve meleklerin gözyaşı düşmüş
Yeryüzüne ateşe, ateşin yüreğine...
Ne ateş sönmüş
Ne de su yanmış...

O günden sonra
Meleklerin gözyaşı düşmüş yeryüzüne
Ateşin yüreğine...
Ateş, sevdiğine kavuşmuş
Ateş ve su imkansızda
Bir rüyada buluşmuşlar ,Yağmurda...

Sonra ikisinin gülümsemesiyle aydınlanır gökyüzü
Gökkuşağı açar, tebessüm gibi...
Ne zaman yağmur yağsa
Bilin ki melekler ağlıyordur...
Ve ne zaman bir yağmurun ardından
Gökkuşağını görseniz
Bilin ki ateş ve su
"Seni Seviyorum" diyordur birbirlerine ............