ÖZLEMLE PRANGALANDI KADER
Şimdi neredesin diye sormam anlamsız
Benden çok uzaklara düşmüşken... Önemi mi var yar! Mesken tuttuğun gönüllerin Yasa boğulmuş, bedel ödettiğin yüreğim için. Hayalin gözlerimden gitmiyorken Ve ben senden geçmiyor, sen bende bitmiyorken Nefes aldığını bilmek yetiyor sevdiğim Ellerin başkalarının belindeyken... Sürgün yemiş gönül, inanmaz ayrılığa Ne ışıklar ne de sigaram söner sensiz Vurgundur her cümlen, kulağımda çınlayan Özlemle prangalanmış kader, ağlamaya bir türlü doyamayan... Elif Battal |