ELİF KADAR!...
Tan yeri ağarırken başladı herşey
Ölümün eşiğinden dönerken Unutulmuşların içinde Bilmiyorum Kuşlar kanat çırpıyor muydu? Bir hoşgeldin bestesi var mıydı seslerinde? Duyamazdım Çünkü ben bir ağıtla yaşama hevesinde... Bir ananın gözünde hiç büyütemediği Çocuk olup Gençlik hayallerini sandığının bir kenarında unutup Kendin gibi zannettiklerinin Sunduğu yokuşları Tırmanmaya çalışmaksa yaşam Yorulmakta lüks sayılıyorsa üstelik Doğru yerdeyim o zaman.... Sarılmak için keşmekeşlik abidesine Adını umut koydukları Mavi boncuklar ülkesinde ilerlerken yaşam Sarmal hayatları tüketiyor dünya... Adımlarımın bittiği yerde Geride kalmışlara dönüp baktığımda Bir tek kendimi üzdüm Annemin dediği gibi Elif kadar düzdüm!... ZEHRA BARDAKCI 01/07/2009 |